OPINIE – Vincent De Wilde
Michiel Hendryckx is een redelijk bekende, 72-jarige Belgische persfotograaf uit het Gentse. Gisteren kreeg hij via een column op DeStandaard een uitlaatklep voorgeschoteld. Hij spuwde er zijn gal over matzwarte speed pedelecs, inhalen via rechts, bakfietsen met kinderen, onverlicht fietsen op een regenachtige winteravond en andere inbreuken op de wegcode.
Bovenal was het een anti-betoog. Hoe alles vroeger beter was, liever, trager en met meer inspanning. Hoe de komst van de elektrische trapondersteuning alles heeft verpest, speed pedelec op kop. Zijn besluit: de fietser is een egocentrisch monster geworden. Michiel heeft er zijn buik vol van, verkocht zijn elektrische fiets en laat zijn oudere fiets verder wegroesten.
Mijn eerste gedachte: de fietser is nooit het monster geweest. Fietsen rijden geen automobilisten dood. Vrachtwagens komen niet terecht onder afslaande fietsers.
Is iedereen trouwens vergeten hoe het vroeger was, dat fietsen? Ik moest destijds als klein ventje gewoon over de rijbaan naar huis fietsen vanuit de tekenschool. Van nabij geflankeerd door zowel te snel zwaar verkeer als geparkeerde autodeuren. Er was geen fietspad. De gebouwen zagen zwart van het roet. Auto’s hadden geen sensoren. In plaats van asfalt lagen er kasseien op het wegdek. Dat was de realiteit. Ik ben er niet nostalgisch om.
Meneer Hendryckx’ betoog doet denken aan de fotograaf die in de jaren ’90 digitale camera’s vervloekte en analoog veel beter vond. Net zoals decennia daarvoor de portretschilder de opkomende fotograaf vervloekte. Blind voor de voordelen, kwaad over de nadelen. Technologische vooruitgang kan je niet tegenhouden. Je moet het ook niet tegenhouden: het is voorúitgang! Dankzij de elektrische trapondersteuning blijven ouderen actief. Het laat ouders toe hun kinderen met een bakfiets naar school te voeren in plaats van met de SUV. Ouders vinden via de speed pedelec een betere balans tussen werk en gezin. Gedáán met tijd verliezen in de files. Bovendien is het goed voor zowel klimaat als gezinsbudget. Niet onbelangrijk in deze tijd waarin de brandstofwagen verplicht wordt omgeruild voor twee ton zeldzame metalen op wielen, aan dubbel de prijs.
Waar ik meneer Hendryckx wel kan volgen in zijn pleidooi is de noodzaak om de wegcode beter te respecteren. Ook op het fietspad. Met de komst van bakfietsen vol kinderen, pendelende speed pedelecers en groepen senioren op e-bikes heeft ons fietsgedrag een evolutie nodig. Het fietspad is niet langer het nostalgisch strookje via dewelke je probleemloos en ietwat zwalpend van café naar huis kan bollen. Het fietspad van vandaag vraagt om discipline. Snel waar het kan, traag waar het moet. Afstand houden, extra aandacht voor kinderen en huisdieren. Is deze discipline voldoende aanwezig? Neen, het is nog wat zoeken. Sensibiliseren, een vak in de klas, te snelle speed pedelecs in kernen flitsen,… Allemaal nuttig en aanmoediging waard.
Zijn fietsers egocentrisch? Zoekend en onervaren, zeker. Zoekend naar een doenbare reistijd via veilige, kwaliteitsvolle fietspaden. Onervaren met de nieuwe technologie en volop in de leercurve daar veilig mee om te gaan. Maar om de fietser een egocentrisch monster te noemen, daar pas ik toch voor. Een groep medemensen brandmerken vanuit onvrede, helpt niemand vooruit.
Speed Pedelec Vlaanderen 